Бетаин (BEET-uh-een, bē'tə-ēn', -ĭn) во хемијата е секое неутрално хемиско соединение со позитивно наелектризирана катјонска функционална група, како што е кватернерниот амониум или фосфониум катјон (обично: јони на ониум) што не содржи атом на водород и со негативно наелектризирана функционална група како што е карбоксилатната група која можеби не е во непосредна близина на катјонското место. Така, бетаинот може да биде специфичен тип на цвитерион. Историски терминот бил резервиран само за триметилглицин. Се користи и како лек. Во биолошките системи, многу природни бетаини служат како органски осмолити, супстанции синтетизирани или земени од околината од клетките за заштита од осмотски стрес, суша, висока соленост или висока температура. Интрацелуларната акумулација на бетаини, која не ја вознемирува функцијата на ензимот, структурата на протеините и интегритетот на мембраната, дозволува задржување на водата во клетките, со што се заштитува од ефектите на дехидрација. Тој е, исто така, метил донатор со сè попрепознатливо значење во биологијата. Бетаинот е алкалоид со силна хигроскопност, па затоа често се третира со средство против стврднување во процесот на производство. Неговата молекуларна структура и ефектот на примена не се значително различни од оние на природниот бетаин и припаѓа на природната супстанција еквивалент на хемиската синтеза. Бетаинот е високо ефикасен метил донатор кој може да ги замени метионинот и холинот. Заменете го метионинот за да ги подобрите перформансите на производството и да ги намалите трошоците за добиточна храна.
